روستاها در نقاط مختلف کشور و از جمله در آذربایجان به ویژه نواحی جنوبی و غربی استان در دهه های گذشته با مهاجرت گسترده روستانشینان تقریبا خالی از سکنه شده بود و با وجود خدمات گسترده آب و برق و تلفن و گاز روستائیان دیگر رغبتی به بازگذشت به زادگاهشان نداشتند چرا که در تبریز یا تهران و کرج زندگی جدیدی برای خود دست و پا کرده بودند.
روستاهایی با خانه های ویران و خالی که با وقوع زلزله های مخرب سالهای قبل ویرانی این روستاها بیشتر نیز شده و در برخی روستاها حتی یک سکنه هم پیدا نمی شد.
اما از حدود ۱۰ سال قبل چهره روستاها تغییرات زیادی پیدا کرده و در اغلب روستاهای استان می توان خانه های چند میلیاردی را مشاهده کرد که البته در اکثر اوقات سال خالی از سکنه هستند و مالکان این خانه ها در تهران یا کرج سکونت دارند و در آخر هفته یا تابستان به صورت ویلایی از خانه های خود استفاده می کنند.
بازگشت به روستا و آباد کردن خانه های پدری حتی به صورت فصلی صرفنظر از حواشی فرهنگی و اخلاقی ایرادی ندارد اما ایراد کار از آنجا ناشی می شود که این خانه ها با وام های کم بهره دولتی ساخته می شود وامهایی که به نام طرح های هادی روستایی و حمایت از مقاوم سازی خانه های روستایی اعطا می شود. نکته تاسف بارتر آسفالت جاده های منتهی به روستاهای سرمایه دار نشین با قیر رایگان است. حتی داخل کوچه های روستاهایی که تنها چند ماهی ساکن دارند با بهترین کیفیت آسفالت میشود.
این اتفاق در حالی رخ می دهد که در کلان شهری مانند تبریز افراد زیادی در تصادفات به علت کمبود شدید آسفالت جانشان را از دست می دهند یا مجروح می شوند.
مدارس بسیاری در تبریز و شهرهای بزرگ دیگر هستند که نبود آسفالت مناسب در حیاط مدرسه صدمات جانی را متوجه دانش آموزان می کند.
اینکه خدمات قیر و آسفالت دولت به شهرهای زیر ۲۵ هزار نفر تا این حد گسترده است و در کلان شهری مانند تبریز خبری از این حمایتها نیست جای تعجب و البته تاسف را دارد.