باوجود اینکه شهریار سالها در تبریز زیسته و مدفنش در این شهر است اما با این وجود امروزه جوانان این شهر چندان با این شاعر و آثارش مانوس نیستند.

چالش روز، ۲۷ شهریور ماه به نام شهریار رقم خورده تا فرصتی باشد برای بردن نام شهریار این شاعر بلند پرواز ایران زمین و آذربایجان و زمزمه کردن اشعارش، اینکه نامی از شهریار برده شود و یادش گرامی داشته شود.

اما به نظر می رسد شهریار دیگر آنگونه که باید ازجوانان شهری که سالها در آن زیسته و وفات کرده دلبری نمی کند و شاید جوانان دهه هفتادی و هشتادی تبریز به جای شهریار و اشعارجاودانه اش با اشعار بی سروتهی انس گرفته اند که در فضای مجازی می چرخد.

جستجوی  جایگاه شهریار در میان جوانان تبریزی را نه در فضای مجازی که باید در محیط عینی و قابل لمس تر جست و چه جایی بهتر از خانه شهریار و مدفنش در مقبره الشعرا

در روزی که به نام شهریار نام گذاری شده به خانه اش سر می زنیم تقریبا از همه طیفی برای بازدید آمده اند پیر و جوان و زن و مرد در لابلای اتاقهای خانه کوچک شهریار و آثارش می چرخند.

فرصت را غنیمت می شمارم و با جوانی حدودا ۲۰ ساله که در حال بازدید از خانه شهریار است با سلامی کوتاه همکلام می شوم و می پرسم بار اولی است که به اینجا می آئید و جواب می شنوم که دومین بار است که آمده ام ، یکبار چند سال قبل با مدرسه و اینبار به اصرار دوستم اما هر دو بار حوصله ام سر رفته است.

از او می خواهم شعری از شهریار برایم بخواند و او البته با بی حوصله گی جواب می دهد چند شعر در کتابهای مدرسه از شهریار بوده که یادم نمی آید.

سرخورده از جواب این جوان تبریزی سراغ سه دختر خانمی می روم که آنها هم مشغول قدم زدن در خانه شهریار هستند اما بیشتر از بازدید خانه سلفی گرفتن و عکسهای یادگاری پی در پی مشغولشان کرده  به جمعشان نزدیک  می شوم و می پرسم : شما می دانید شهریار چند جلد کتاب شعر داشته است ؟ اما بی تفاوت به سوالم رد می شوند و آخر سر هم با اشاره به یکی از عکسهای شهریار درگوش هم زمزمه ای می کنند و با صدای بلند می خندند و خانه را ترک می کنند.

خورشید در حال غروب کردن است و من در حال نزدیک شدن به مقبره الشعرا هستم ولی گرد و خاک  اطراف این محل و پروژه ناقص مقبره الشعرا ،  حس و حال روز بزرگداشت شهریار را خراب می کند.

وارد مقبره الشعرا می شوم و قبر شهریاررا می بینم  که آن وسط با گلهای زیبایی خودنمایی می کند.

جمعیت زیادی که در محوطه قدم می زنند و من خوشحال از جوانان زیادی که در این محل هستند به جمع ۵ نفره جوانانی که سنشان از ۱۷ تا ۲۰ سال است نزدیک می شوم و از یکی می پرسم امروز چه خبر است که اینجا شلوغ است و یکی از آنان جواب می دهد که نمی دانم اما انگار قرار است شیرینی پخش کنند.

دیگری اما قیافه جدی تری می گیرد و جواب می دهد امروز روز بزرگداشت شهریار است و در جواب سوالم که شهریار را چقدر می شناسی جواب می دهد فکر می کنم با حافظ و سعدی هم دوره باشد اما آنها مشهور ترند و ادامه می دهد که همیشه در حق ما ترکها ظلم می شود و فلان و فلان

از جمعشان دور می شوم و سرخورده  راهی یکی از محافل هنری تبریز می شوم که قرار است در مورد بزرگداشت شهریار سخنها گفته شود.

حرفها و حدیثهای زیادی گفته می شود که بیشترشان کلیشه ای و تکراری است اما سخن یکی از مدیران جوان و دهه شصتی در مورد شهریار سخت آزارم می دهد و تلنگری که هنوز بسیاری از مدیران ما هم از شهریار هیچ نمی دانند.

مدیر جوان و پرمدعای تبریزی در لابلای حرفهایش بیتی از شهریار می خواند و اعتراف می کند اگر کتاب های مدرسه و اشعارچاپ شده شهریار در این کتابها نبود این چند بیت را هم نمی توانستم از او حفظ کنم و اینجا بخوانم

روز بزرگداشت شهریار با غروب روز ۲۷ شهریور تمام می شود و سر درگریبان با خودم زمزمه می کنم:

غم غریبی و غربت چو برنمی تابم  به شهر خود روم و شهریار خود باشم

سید مرتضی احمدپور