گلزار شهدای وادی رحمت تبریز پس از بازسازی های صورت گرفته به محفلی برای دوستداران فرهنگ شهید و شهادت شده است.

گلزار شهدای وادی رحمت تبریز که از اوایل دهه شصت محل دفن بدنهای مطهر شهدا بوده وحتی پس از پایان جنگ با انتقال اجساد مطهر شهدا ، کار دفن شهدا ادامه داشته است درسالهای اخیربا فضاسازیهای صورت گرفته و بازسازیهای انجام شده دربلوک های شهدا به محفلی برای گردهم آمدن عاشقان این فرهنگ ناب مبدل شده است.

تخت هایی بهشتی

روز پنچشنبه است و اطراف  قبور شهدا شلوغ است و هرکسی با خواندن فاتحه ای و چند لحظه توقف بر مزارشهیدی روح و جانی تازه می کند.

در یک ردیف مابین قبور شهدا تخت هایی قرار داده شده که خانواده ها یا گروه های مردمی برای استراحت برروی آن می نشیند و دراین میان حضور یک خانواده پر جمعیت و سرو صدایشان توجه اطرافیان را جلب می کند.

خانواده ای متشکل از چند خانم و آقا و کودک که سفره ای پهن کرده اند و مشغول گفتگو هستند.  منصوره یکی از اعضای این خانواده می گوید: معمولا ماهی یکبار اینجا جمع می شویم و صله ارحام می کنیم و قبور شهدا را زیارت می کنیم.

وی ادامه می دهد: خیلی ها ایراد می گیرند که اینجا پارک نیست و ماهم معتقدیم که اینجا پارک نیست بلکه تخت هایی بهشتی هستند که معنویتشان آشکار است.

وی که افتخار خواهری شهید را هم دارد تاکید می کند: باور کنید اینجا بسیاری از کدورتهای خانواده رفع شده و قهرها مبدل به آشتی شده وباور کرده ایم که روح شهدا کنارمان هستند.

شاهدانی جاودانی

غلامرضا خلیلی یکی از شهروندان تبریزی است که به گفته خودش هر هفته سری به مزار شهدا می زند و ساعتی اینجا خلوت می کند.

وی به فضای مسقف و راحت این محل اشاره کرده و بیان می کند: در یک فضای آرام می توان با شهدا خلوت کرد نوشته های روی مزارها را خواند و با تاریخ شهادت و محل شهادت به آن سالها سفرکرد.

وی بیان می کند: اینها شاهدانی جاودانی هستند که به ما می گویند برای چه جانشان و جوانیشان را قربانی کردند، اینها هم جوان بودند آرزو داشتند و می توانستند از زندگی و جوانی شان لذت ببرند، سنشان خیلی کم است اغلب زیر ۲۰ سال هستند و بهترین موقع برای جوانی کردن اما برای اهدافی جان خود را فدا کردند که بسیار متعالی بود.

به جستجوی سوالات بی پاسخ

زوج جوانی که در لابلای مزار شهدا می چرخند می گویند که  در لابلای این قبور و صداهای ساکت به دنبال سوالات بی پاسخ خود هستند و احساس می کنند که صدای شهدا و این جوانان به ظاهر خاموش بسیار رساتر از دیگران است.

فهمیه رحیم پور که به همراه همسر جوانش در این محل حضور داشته عنوان می کند: هرچند سالی دوسه بار می توانیم به این محل بیاییم و اشتغال کاری فرصت حضوربیشتررا نمی دهد اما احساس آرامشی که از این محل به دست می آوریم بی نظیر است.

توزیع دسترنج باغ میان مزار شهدا

در میان جمعیتی که در حال رفت و آمد و فاتحه خواندن برای شهدا هستند حضورمرد میانسالی که با وسواس در حال توزیع سیب در میان مردم است جلب توجه می کند.

وی می گوید: اینها میوه های باغ خودم هستند و هرساله سهمی مشخص برای شهدا کنار می گذارم و با دست خودم این میوه ها را توزیع می کنم، امسال هم محصول سیب خوبی داشتم که خواستم برکتش را با شهدا تقسیم کنم.

وی به چند جعبه چیده شده پشت خودروی شاسی بلندش اشاره می کند و می گوید: احساس خوبی دارم و علاوه بر برکتی که هر سال نصیب باغ و زندگیم می شود با اینکاربا شهدا و جوانانی که اینجا خفته اند خو می گیرم.

وی ادامه می دهد: شاید مانند خیلیها اعتقادات قوی نداشته باشم اما هرسال پس از توزیع میوه ها روی یکی از نیمکتها می نشینم و گاه تا یک ساعت با این جوانان خلوت می کنم، جوانانی که هرکدام می توانستند یک کشور را اداره کنند اما امروز نیستند و نه به جبر بلکه به اختیار جانشان را فدای میهنشان کردند و این شایسته احترام است.

سید مرتضی احمدپور